ممنوعیت های نقض عهد در حقوق بین الملل بشردوستانه

حقوق بشردوستانه بین المللی مجموعه قواعدی است که به طور مشخص رفتار قوای متخاصم را در خلال مخاصمات مسلحانه سامان می دهد، هدف این حقوق کاهش درد و رنج انسانها، محدود کردن آثار سوء ناشی از مخاصمات و همچنین تامین احترام به شان و کرامت والای انسانی و تضمین حق حیات وی است. بسیاری از فرهنگ ها، تمدن ها، مکاتب، فلاسفه و حقوقدانان با قبول ضرورت دفاع در برابر متجاوز و عدم توانایی در دستیابی به تضمینات کافی برای چلوگیری از جنگ، تلاش نمودند حداقل قواعد و مقرراتی تدوین نمایند، تا از اقدامات غیرانسانی از طریق ایجاد محدودیت در اختیار دولت ها در کاربرد ابزارها و شیوه های جنگی جلوگیری بعمل آورند. حاصل تمام این تلاش ها قواعد و مقرراتی است که در ارتقا و توسعه حقوق بشردوستانه، نقش اساسی ایفا می کند و توجه و بکارگیری آنها در میان طرفین مخاصمه مانع نقض تعهدات بین المللی و به تبع آن مسئولیت بین المللی افراد و دولت ها می گردد. در این تحقیق تلاش می شود مبانی فکری و نظری ممنوعیت نقض تعهدات در حقوق بین الملل بشردوستانه، مصادیق ابزارها و روش های ممنوعه و همچنین قواعد ناظر بر این ممنوعیت ها در کنوانسیون های لاهه(1907)، ژنو(1949)، پروتکل های الحاقی اول و دوم(1977) و نیز در حقوق بشردوستانه عرفی بررسی گردد.